Dag 62

Mensen vertellen ons hier dat het de koudste lente is in honderd jaar, wij geloven dat meteen.
Mensen, deze tocht is mooi, 't is waanzinnig, maar nu, nu het einde bijna in zicht is, zijn de laatste loodjes wel echt ontzettend zwaar. Dat we al zo veel achter de rug hebben en het weer ons zo niet goed gezind is maakt het echt, echt zwaar.

De kou en wind waren er nogsteeds toen we opstonden en de tent uitstapten en zij hebben ons ook niet meer verlaten deze dag.
We hielden pauze in een café waar ze ook een camping zouden moeten hebben volgens het bord buiten. Maar natuurlijk toen wij besloten hadden om dan maar op die camping te gaan staan, bleek hij niet te bestaan. En de huisjes van het bord bestonden ook niet. We waren opzich best wel weer opgeladen door de warme thee in het café en besloten dan maar verder te gaan. We waren er niet zo gelukkig mee, want we hadden na deze slechte nacht besloten niet meer wild te kamperen met dit weer, maar er zat niet veel anders op.
Dat ging een eind goed. Tot het niet meer goed ging en Sarien zo duizelig werd dat ze op de grond moest gaan liggen en zout eten.
Toen waren we helemaal klaar met de kou en zei Willemien: "Nu ist klaar, nu regel ik een huis" en dat deed ze. De eerste de beste auto is aangehouden, gelukkig was het een hele aardige mevrouw, die ons terug reed naar het café (fietsen in de bosjes achtergelaten) en in het Fins veoeg of er huisjes waren, waren er dus wel. Wel alleen maar 10 persoons huisjes voor een aardig hoge preis, maar we hadden geen keus.
Zo belandden wij in een huisje met sauna en boven verdieping. In ieder geval weer iets warms.