Dag 37

Sneeuw en sneeuw en sneeuw. Prachtig mooi, maar ook wel koud. Het blijkt de koudste lente te zijn sinds een hele tijd.
Toen wij opzoek gingen naar een slaapplek en water hadden gevraagd brak er een heuze sneeuw storm uit (in ieder geval de heuste tot nu toe) en de temperatuur daalde naar 2°C.
Wij, opzoek naar een slaapplek, stonden een beetje hopeloos in de berm moed te verzamelen.
Maar, gelukkig kwam daar onze reddende engel Olaf (we weten zijn naam niet, en hebben hem Olaf genoemd).
Olaf, een mede fietseraar die terug kwam van een rondje fietsen, omdat het begon te sneeuwen, had medelijden met ons en begon een gesprekje.
Sarien vroeg (een beetje hopeloos) of hij misschien een schuilhut wist in de buurt.
Oh, maar we mochten ook wel bij hem logeren. Wij helemaal gelukkig.
Hij was de buurman van het huis waar we net water hadden gehaald, dus 500m verderop troffen we een prachtig oud Zweeds huis aan. Het zomerhuis dat hij samen met zijn broer en zus had was groot en heerlijk warm.
We kregen een eigen slaapkamer (1 v.d. 6) en konden heerlijk warm douchen. Dat allemaal was geweldig. En dan hebben we ook nog eens super gezellig met Olaf gekletst over van alles en nog wat. Wel heel toevallig, want vroeger had Olaf een fietsenwinkel in Stockholm. Toen heeft hij ook zijn eigen trekfiets ontworpen voor net zulke tochten als wij nu maken.
Het was heel gezellig.

Thank you very, very, very much for this good warm night and all your kindness.

Ohja, afgelopen nacht bleek het -8,8°C te zijn, geen wonder dat we het koud hadden in ons tentje.