Dag 4

Nieuwpoort - Ryveld

Vanochtend vrolijk uitgezwaaid door de Belgen op de camping. Wij hielden het hele toiletgebouw bezet, dus ze konden ook niet om ons heen.

Gelukkig de tent op kunnen ruimen zonder regen en iets minder regen vandaag. Wel wat drupjes af en toe en zo nu en dan een harde windstoot, maar gelukkig ook al minder dan gisteren.

Ook fijn dat we iets mer van de kust af zijn, voor de wind en voor de omgeving, want in België was de kust alleen maar dure hotels.

Nu fietsten we iets meer door het platte land, over landweggetjes en door kleine dorpjes.

Minder regen, minder wind en een betere omgeving, dat deed ons goed.

Jammer genoeg hebben we niet alleen met het weer de dealen. Onze lichamen hebben allebei na onze vorige tocht dingen te verduren gehad die nog steeds opspelen en zeker onder deze zware (weers)omstandigheden.

Daarom hebben wij besloten om morgen een treinstation in de buurt op te zoeken en een stukje naar het Zuiden te reizen, hopelijk naar beter weer. Sowieso zijn we wel toe aan wat rust, dus een rustdag in de trein.

Gelukkig zijn we het er ook over eens dat het om het reizen gaat en niet alleen om het fietsen.

Verder hebben we vandaag wel 57 km gefietst en de beloofde camping kunnen bereiken. “Camping le Romantic” net over de grens in Frankrijk was alleen niet zo romantisch als de naam doet vermoeden. Toen wij van te voren belden nam er niemand op, dus wij waren al blij toen een aardige vrouw aan kwam lopen, maar haar man die wel Engels sprak en ons toen maar te woord stond werd op een gegeven moment iets te aardig.

We mochten van hem in een caravan slapen (lees: doorgezakt en lekkend ding) dat vonden wij echt heel erg fijn. Maar na vier keer te hebben gezegd hoe we heten, zes keer dat we inderdaad vanavond wilden douchen en dat we al een muntje hadden liet hij ons de caravan zien en wilde daarvoor een kusje. Nou... nee. Geen kusjes voor deze dronken man. En hij bleef maar kletsen en kletsen en herhalen dat het fijn was dat we binnen zaten met de regen en “kisses for my girls, goodnight”. Nou toen ging hij eindelijk weg. Maar voor hoe lang? Dat was de vraag. Buiten regende het keihard en dankbaar zette wij onze binnentent op in het vooraanbouwhuisje van de caravan.

Nog twee keer kwam de beste man langs om te zeggen hoe fijn het was dat we binnen zaten en op één of andere manier wist hij het beide keren precies zo te timen dat Willemien of aan het plassen was of aan het omkleden.

Helaas kon de deur niet op slot, maar wij zette onze fietsen ervoor en snoerden het cijferslot om de fietsen en de deurklinkt zodat we veilig konden slapen zonder bezoekjes van de campingbaas.

Ondertussen was Willemien ook nog ziek geworden en hadden we allebei overal pijn en alles was nogsteeds nat, dus we zijn heel blij met ons treinenrustdag plan en vannacht dromen we over treinen in de zon.